Tak mi się wydaje, że najczęściej owa jedność rozumiana jest abstrakcyjnie jako jedność całego kościoła. Tymczasem nade wszystko należy patrzeć, jako na słowa adresowane do konkretnych ludzi, tak jak były adresowane w listach, z których pochodzą - do konkretnej wspólnoty. Słowa te wykorzystywane są w liturgii i wówczas należy je rozumieć, jako adresowane do tych ludzi, którzy w tej liturgii uczestniczą. Do tej jedności, która jest jednością miłości, dojść może tylko wówczas, gdy każdy pozwoli prowadzić się Duchowi Świętemu.
Taka jedność charakteryzowała wspólnoty pierwszych chrześcijan, niestety obecnie raczej nie jest odczuwana; trudno o to, gdy w kościele spotykają się ludzie anonimowi. Choć czasami nawet w takich warunkach się zdarza – ileż to rekolekcji przeżyłem, w których w wielkich zbiorowiskach anonimowych ludzi odczuwało się taką jedność – ewidentne działanie Ducha Świętego!
Jednak przyszłość kościoła widzę we wspólnotach – tam taka jedność jest czymś naturalnym.
Wszyscy katolicy stanowimy Jeden Kościół, wszyscy jesteśmy Bożymi dziećmi i chociaż Ojciec nasz na różne sposoby zsyła nam Ducha Świętego, jednocześnie o nikim z nas nie zapomina, byśmy mogli cieszyć się Jego obecnością i Jego znakami. Wszyscy jesteśmy wspólnotą, bo wszyscy jesteśmy równie ważni dla Boga Ojca.Pozdrawiam i zapraszam:www.na-sciezkach-pana.blog.onet.pl
OdpowiedzUsuńCześć Leszku, nareszcie powróciłam po dwumiesięcznej przerwie do świata wirtualnego Wiec jak masz ochotę to wpadaj do mnie :) hmm… jedność pomiędzy nami a Bogiem, a możliwa wtedy gdy mamy czyste serce i przyjmujemy Pana Jezusa do swojego serca
OdpowiedzUsuń13 Łaska Pana Jezusa Chrystusa, miłość Boga i dar jedności w Duchu Świętym niech będą z wami wszystkimi! (2 Kor 13)Moim zdaniem są to słowa, które winny być naszym wzajemnym dla siebie życzeniem przy pozdrowieniu, pozdrawiam
OdpowiedzUsuńBardzo mi miło, że mnie odwiedziłeś – dawno Ciebie nie było. Domyślam się, że dajesz znak, iż po długiej przerwie pojawiła się u Ciebie nowa notka. Zajrzę na pewno. Za chwilę dopiszę do notki swoje odpowiedzi na pytania, które zadałem.
OdpowiedzUsuńPrzyznaję, że gdy wprowadziłaś hasło u siebie, poczułem się wyproszony, ale od czasu do czasu zaglądałem i w końcu zauważyłem, że hasło nie jest już wymagane; no ale ciągle widziałem świąteczną notkę. Skoro mnie zapraszasz, chętnie zajrzę. Ale na razie zajmę się dopisaniem do notki swoje odpowiedzi na pytania, które zadałem.
OdpowiedzUsuńZa chwilę dopiszę do notki swoje odpowiedzi na pytania, które zadałem.
OdpowiedzUsuńnie wiem co napisaćczy taka jedność jest możliwa? na pewnojedność osób modlących sięgdy ich serca odmienia Pan, swoją obecnością, …nie wiem czemu, jedną z moich ulubionych „odpowiedzi” na Mszy jest „I z Duchem Twoim”, nie mogę sie nie uśmiechnąći nie wiem czemu…ale jakoś z tą jednością mi się to skojarzyłodziękuję za komentarz :) dziękuję, ze Jesteś :) wszystkiego Bozego :) Kaśka
OdpowiedzUsuńBardzo mi miło, że się odezwałaś – za chwilę znowu do Ciebie zajrzę. A na razie zapraszam do przeczytania moich odpowiedzi na te pytania.
OdpowiedzUsuńLeszku – w małych wspólnotach religijnych jedność Duchu Swiętym jest bardzo odczuwana. Rodzi się taka życzliwość i solidarność. Natomiast „molochy” mają to do siebie, że tam człowiek staje się zagubiony [niepewny] więc zamknięty w swej skorupie staje się egoistą. A bo to wiesz, co drzemie w drugiej osobie ? czy na samo powitanie odpowie serdecznością, a może odpyskuje ? Różnie to bywa, pozdrawiam
OdpowiedzUsuńNo właśnie. Takimi małymi wspólnotami w warunkach Polskich są również kościoły protestanckie. A jak później porównuje się KK i KP, to się o tym zapomina.
OdpowiedzUsuń