piątek, 27 lipca 2007

Jeszcze raz przez chwilę

Jeszcze raz przez chwilę jestem w domu i prawdopodobnie nawet zanocuję – pierwotnie nie zamierzałem, ale czuję się fatalnie (przeziębienie) i wolę nie jechać. Przepraszam, że znowu odpowiem zbiorowo, ale chcę jak najszybciej się położyć. Chcę Wam opowiedzieć o tym, co się stało bezpośrednio po napisaniu poprzedniej notatki. Otóż po godzinie od jej publikacji poczułem się kochany – i to jak bardzo! W ogóle zapomniałem o tych wszystkich pytaniach, jakie stawiałem przed godziną. Byłem upojony poczuciem bycia kochanym, że nic innego mnie nie obchodziło. Dobrze wiedziałem, że to poczucie mogła sprawić jedynie czyjaś modlitwa (dobrze pamiętałem to z okresu „Listów…”). Wysłałem maila do Paulinki, czy przypadkiem się nie modli w tej chwili za mnie?

Żadnej odpowiedzi nie dostałem.

Następnego dnia w pracy już koło południa przyszły dwa maile (jestem pewien, że Paulinka się nie obrazi, że je zacytuję):

:)
Powiem szczerze, że naprawdę myślałam w modlitwie o Tobie, modliłam się za Ciebie ..Tak około 23 lub nawet po…

i drugi: 

Jestem zaskoczona….jednak modlitwa ma aż taką moc… Prosiłam m.in Pana byś poczuł się kochany … i ten email. Chwała Panu!!!

Kochani, ja tu nic nie koloryzuję – było dokładnie tak, jak napisałem (mało – w mailu do Paulinki napisałem jedynie, że zaczęło się ze mną dziać coś niesamowitego – nie pisałem, że poczułem się kochany, a było właśnie dokładnie tak)! Tak to właśnie jest – siła modlitwy jest niesamowita! To nie jest żadna bajka!

(nie chcę tu wywoływać burzy z protestantami, ale jestem pewien, że co najmniej taka jest również siła wzajemna modlitwy między nami, a naszymi zmarłymi)

Wszystko zależy od szczerości intencji osoby modlącej oraz od zgodności prośby z Wolą Bożą (my przecież nie zawsze potrafimy rozpoznać, co rzeczywiście jest dla drugiej osoby dobre).

Wygląda więc na to, że i Nika i Ruth miały rację – te wszystkie myśli, to sztuczka szatana!

Słyszysz Agnieszko? – nikt z nas bardziej niż Ty nie demaskuje diabła; nikt więc bardziej niż Ty nie jest bardziej narażony na jego ataki, niż Ty!

Obiecuję Ci swoją modlitwę i wierzę, że włączą się do niej inni moi czytelnicy – z Palinką na czele!

Nie oddamy Niesfornej Owieczki, prawda?





PS: Oczywiście z tego nie wynika, że te wszystkie myśli, jakie miałem wcześniej nagle znikły – są nadal. Jednak mam nadzieję, że będę już na nie bardziej odporny.



PS: Zaczyna się właśnie mój urlop (chorobą niestety) – spędzę go pracowicie na działce przy kolejnych pracach. Tak, jak wiecie, jestem tam odcięty od internetu, nie wiem więc, kiedy ukaże się następna notka (może jednak kiedyś przyjadę do domu?).

PS: Dzisiaj w końcu cały dzień spędziłem w domu (mimo panadolu gorączka nie spadała poniżej 38 stopni); jutro jednak pojadę już na działkę. Od czasu do czasu będę zaglądał (choćby po to, by sprawdzić, czy dostałem pensję i by wpłacić składki na ZUS), zawsze w takich okolicznościach odpowiem na to, co napiszecie, jednak nie obiecuję, czy przez ten miesiąc bądą nowe notki. (28.07.2007)

PS: Ponieważ najczęściej jest tak, że czytacie  same tylko notki, a jeśli komentarze, to  tylko tyle, ile widać bez dodatkowego ich woływania, a wydaje mi się, że coś ważnego napisałem w komntarzu, to tutaj zwrócą na to uwagę – zajrzyjcie. (29.07.2007)

środa, 25 lipca 2007

Przez chwilę w domu

Uff – przez chwilę jestem w domu (ostatnio więcej siedzę na działce, niż w domu – cały czas prace budowlane). Jak widać dopisek do mojej notki na nic się nie przydał – notka była o pokusach, a nie o mojej bezużyteczności. Poczucie bezużyteczności się utrwala, ale nie dzieje się to w jakiś dramatycznych okolicznościach. Kiedyś Starsi Panowie zastanawiali się, jak długo człowiek może się dobrze zapowiadać – w końcu człowiek uświadamia sobie, że jego rola się kończy. Przecież doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że najważniejszym okresem w moim życiu był okres, w którym napisałem Listy o miłości – już nigdy nic tak ważnego nie napiszę! Jedyne, co mogę teraz, to powtarzać kółko te myśli, które napisałem przed laty. Przez moment myślałem, iż moje życie jest właśnie takie, jakie jest, abym nie mógł się zamknąć w rodzinnym ciepełku, lecz bym był zmuszony wychodzić do innych i właśnie powtarzać je w kólko. Jednak rezultaty mojej działalności blogowej są mizerne… Właśnie niedawno ktoś mi uświadomił, że nie można mieszać ze sobą dwóch rzeczywistości – prawdziwej i wirtualnej, a ja chyba tego nie potrafię… Przykładam nie tę miarę… Spodziewam się za dużo… Oczekuję nie tego…

Esti napisała, że u Boga nie ma emerytów, ale może jednak są – przecież Listy... (i cała tematyka) mogą zainteresować jedynie ludzi młodych; jednak im ja jestem starszy, tym większy jest dystans między mną, a potencjalnymi czytelnikami – to może być wystarczającym powodem do przejścia na emeryturę (ale fakt ten przyjmuję w spokoju, z pokorą, bez słowa buntu). A na dodatek czy ktoś może na poważnie przyjmować moje mądre słowa, skoro wie, że nie potrafię ułożyć sobie relacji ze swoimi najbliższymi? (a tych relacji już sobie nie ułożę, bo do tego trzeba być chłopem, a ja nim nie jestem)

Z drugiej jednak strony i Ruth i Nika mogą mieć rację, iż to przekonanie o bezużyteczności może być kłamstwem diabła – fakt pozostaje faktem: choć od 20 lat codziennie przystępuję do komunii, to od dwóch tygodni tak nie jest – oddalam się (częściowo wynika to z obiektywnych okoliczności, ale tylko częściowo); nadal jestem blisko, ale widzę, że się oddalam.

Jeszcze raz powtarzam – o wszystkim piszę z wielkim spokojem, nie ma we mnie rozpaczy. I nie zamykam swojego bloga – jedynie przewiduję, że on sam umrze śmiercią naturalną (i to mimo prób podłączania go do respiratora); moje notki będą coraz nudniejsze, co raz bardziej wyprane z głębszych myśli; co raz rzadziej będzie tu ktoś zaglądał, bo i co raz mniej będzie nadziei na znalezienie na tym blogu czegoś, co by warto było przenieść do własnego życia.





PS: Jeśli ktoś z Was będzie się czuł niepotrzebny, to pamiętajcie – to będzie sztuczka diabła. Przed Wami jest jeszcze całe życie i wielkie zadania do wykonania w tym życiu (Wam emerytura jeszcze długo nie grozi).


środa, 18 lipca 2007

Własciwie nie wiem

Właściwie nie wiem, po co ja tu jeszcze jestem – Panu już dawno nie jestem potrzebny. Pocieszam się, że to ze względu na małą Anię (póki jest jeszcze mała). Jednak czasami sobie myślę, że to po to, by mi jeszcze pokazać, jak bardo mogę upaść. Często dziękuję Bogu za to, że nie jestem atrakcyjny, jako facet, bo to sprawia, że wiele z tych najgroźniejszych pokus mi nie grozi… Niestety są i inne pokusy – również takie w pojedynkę…


Przepraszam, ale troszę nie tak zostałem zrozumiany – ta notka nie powstała pod wpływem chwilowego nastroju – poczucie bezużyteczności jest stanem trwałym, ale nie o tym miała być ta notka – moją intencją było pokazanie, że każdy może upaść i dobrze jest mieć tego świadomość (bo każdy jest poddany pokusom i każdy może im ulec; nigdy te pokusy nie przekraczają możliwości ich odparcia, a jeśli im ulegamy, to za naszym przyzwoleniem; mając jednak świadomość zagrożenia, łatwiej temu zagrożeniu zapobiec)

niedziela, 8 lipca 2007

Ulica Szeroka

Dzięki TVP Kultura (jak to dobrze, że przy tej całej sieczce telewizyjnej jest taki kanał) mogłem obejrzeć bezpośrednią transmisję z tegorocznego Festiwalu Kultury Żydowskiej z ulicy Szerokiej na krakowskim Kazimierzu.

Myślę, że to wspaniałe uczucie mieć za sobą kilka tysięcy własnej kultury – tego zazdroszczę Żydom i być może właśnie przez to jestem tak zafascynowany ich kulturą. I nie tylko ja – co roku festiwal gromadzi sporą rzeszę fascynatów podobnych do mnie.

Co nas tak fascynuje?

Nade wszystko prawda, jaka przebija z każdej piosenki – Żyd, gdy jest smutny, płacze i jego piosenka płacze razem z nim. 

A gdy jest wesoły, to okazuje swoją radość i tańczy. Czy znacie inną muzykę, przy której tak by się chciało tańczyć, jak przy muzyce klezmerskiej?

No właśnie – muzyka klezmerska. Na początku napisałem o tych kilku tysiącach lat, ale tak na prawdę, to jednak to, co nas najbardziej fascynuje, powstawało na tych ziemiach i nie kilka tysięcy lat temu, a nawet nie kilkaset lat temu, lecz jak na długość historii Żydów, całkiem niedawno…

Powstawały one w języku jidisz – w języku dla nas niezrozumiałym, wywodzącym się w prostej linii z niemieckiego (nb. czytałem kiedyś Izaaka Singera po niemiecku – każdemu, kto choć trochę włada tym językiem polecam to doświadczenie – porównywanie cytatów w jidisz z ich tłumaczeniami na niemiecki robi wrażenie). Ale nawet gdy nic nie rozumiemy, to w tych piosenkach jest taki ładunek emocji, że każdego poruszy.





Wybaczcie, że piszę z takim opóźnieniem, ale dopiero dziś jestem w domu i mam dostęp do internetu.