piątek, 30 lipca 2010

Kohelet


2 Marność nad marnościami, powiada Kohelet,

    marność nad marnościami – wszystko marność. (Koh 1)

21 Jest nieraz człowiek, który w swej pracy

    odznacza się mądrością, wiedzą i dzielnością,

    a udział swój musi on oddać człowiekowi,

    który nie włożył w nią trudu.

    To także jest marność i wielkie zło.

22 Cóż bowiem ma człowiek z wszelkiego swego trudu

    i z pracy ducha swego, którą mozoli się pod słońcem?

23 Bo wszystkie dni jego są cierpieniem,

    a zajęcia jego utrapieniem.

    Nawet w nocy serce jego nie zazna spokoju.

    To także jest marność. (Koh 2)    


Dziś będzie nietypowa notka. Pierwszym czytaniem na najbliższą niedzielę, są właśnie te fragmenty księgi Koheleta – nie będę jednak tłumaczył samego czytania, lecz opowiem pewną historię ze swojego życia, która się z nim wiąże.

Rzecz się działa przeszło 30 lat temu. Byłem wówczas Kierownikiem Inspektoratu Młodzieżowych Kręgów Instruktorskich Komendy Hufca ZHP i prowadziłem ostatni kurs przewodniczących MKI, gdy już było wiadomo, że po wakacjach Młodzieżowe Kręgi Instruktorskie zostaną rozwiązane. Był to czas, kiedy to wszystkie organizacje młodzieżowe dostawały przymiotnik „Socjalistyczny” w swojej nazwie (ZMS+ZMW+ZMWojskowej->ZSMP, ZSP->SZSP), a jedynie ZHP wykpił się przyjęciem programu nazwanego Harcerska Służba Polsce Socjalistycznej (adresowanego do młodzieży szkół średnich) w miejsce zmiany nazwy – to właśnie był powód likwidowania tych moich Kręgów Instruktorskich (w moim hufcu we wszystkich liceach były Młodzieżowe Kręgi Instruktorskie, a w innych szkołach tzw. drużyny specjalistyczne – turystyczne, wodniaków itp). Ponieważ na kursie miałem m.in. młodzież z liceum, które sam ukończyłem, to dałem się namówić na to, by z nimi wrócić do szkoły i założyć tam w miejsce rozwiązywanego Kręgu cały szczep harcerski. Moim zastępcą miał być Jacek Borzęcki, którego być może ktoś pamięta z programu telewizyjnego 5-10-15, w którym występował jako dyrektor podstawówki przejaznej uczniom (rzeczywiście był nim wtedy). To właśnie Jacek miał pomysł, by centralnym punktem akcji rekrutacyjnej była forma parateatralna oparta o Księgę Koheleta. I takie przedstawienie przygotowaliśmy.

Wyraźnie ktoś doniósł dyrektowi szkoły o Kohelecie, bo w dniu imprezy zamknięto przed nami drzwi szkoły. Pod drzwiami kłębiło się ok. 150 osób, ale akcja nie mogła się odbyć, bo drzwi całkiem dosłownie zostały przed nami zamknięte; woźny wyjaśnił mi, że dostał takie polecenie od dyrektora (dyrektorem był dr Jan Gad – osoba bardzo zasłużona dla szkolnictwa podziemnego w okresie okupacji), w tym polecenie, by mnie w ogóle nie wpuszczać na teren szkoły.

Nigdy oficjalnie nie poznałem przyczyny owej decyzji, ale ponieważ dyrektor potrafił zrywać uczniom krzyż z szyi ph. „szkoła jest świecka” (taką przygodę miała ówczesna Przewodnicząca MKI), to sądzę, że właśnie Kohelet był bezpośrednim powodem.

I cóż nam zostało wtedy, jak nie powtórzyć za Koheletem „Marność nad marnościami, a wszystko to marność”.




środa, 28 lipca 2010

Kierowcy o sobie


80% polskich kierowców lubi prowadzić samochód (zadawano pytanie W jakim stopniu stwierdzenie „bardzo lubię jeździć samochodem, sprawia mi to przyjemność” pasuje do Pani/Pana i 38% odpowiedziało doskonale pasuje, 42% raczej pasuje, 10% ani pasuje, ani nie pasuje, 7% raczej nie pasuje i tylko 2% w ogóle nie pasuje).

Jeszcze więcej kierowców uważa siebie za rozważnych – 90% (tylko najmłodsi kierowcy tak o sobie nie mówili). 87% uważa siebie za kierowców kulturalnych, leżdżących pewnie i zdecydowanie, przewidujących, co zrobią inni użytkownicy drogi. Prawie tyle samo (86%) deklaruje, że dobrze zna przepisy i nigdy nie spowodowało poważnego wypadku drogowego. 

(Wszystkie dane z badań OBOP, jakie przeprowadzono w marcu tego toku na próbce 432 kierowców)


Ciekawe, co św. Krzysztof by o tym powiedział?

wtorek, 27 lipca 2010

Ojcze nasz (5)

1 Gdy Jezus przebywał w jakimś miejscu na modlitwie i skończył ją, 
   rzekł jeden z uczniów do Niego: «Panie, naucz nas się modlić, 
   jak i Jan nauczył swoich uczniów». 
2 A On rzekł do nich: «Kiedy się modlicie, mówcie:
   Ojcze, niech się święci Twoje imię;
   niech przyjdzie Twoje królestwo!
3 Naszego chleba powszedniego dawaj nam na każdy dzień
4 i przebacz nam nasze grzechy, bo i my przebaczamy każdemu, 
   kto nam zawini; i nie dopuść, byśmy ulegli pokusie». (Łk 11)

I nie dopuść, byśmy ulegli pokusie.


Ty Panie nigdy nie wystawiasz mnie na próbę, ale takie próby do mnie dopuszczasz. To, czy im ulegnę, w ostatecznym rozrachunku zależy ode mnie. Nie to, bym był w stanie nie ulec pokusie – do tego nie jestem zdolny. Ale zawsze mogę zwrócić się do Ciebie, byś to Ty Panie, mnie do tego uzdolnił. 

poniedziałek, 26 lipca 2010

Ojcze nasz (4)

1 Gdy Jezus przebywał w jakimś miejscu na modlitwie i skończył ją, 
   rzekł jeden z uczniów do Niego: 
   «Panie, naucz nas się modlić, jak i Jan nauczył swoich uczniów». 
2 A On rzekł do nich: «Kiedy się modlicie, mówcie:
   Ojcze, niech się święci Twoje imię;
   niech przyjdzie Twoje królestwo!
3 Naszego chleba powszedniego dawaj nam na każdy dzień
4 i przebacz nam nasze grzechy, bo i my przebaczamy każdemu, kto nam zawini;
   i nie dopuść, byśmy ulegli pokusie». (Łk 11)



I przebacz nam nasze grzechy, bo i my przebaczamy każdemu, kto nam zawini;

Muszę nauczyć się przebaczać. Bez mojego przebaczenia, sam go nigdy nie zaznam. Jeśli sam nie nauczę się przebaczać, nie uwierzę, że i mnie przebaczono. Nie uwierzę, że Bóg mi przebaczył.

niedziela, 25 lipca 2010

Ojcze nasz (3)

1 Gdy Jezus przebywał w jakimś miejscu na modlitwie i skończył ją, 
   rzekł jeden z uczniów do Niego: «Panie, naucz nas się modlić, 
   jak i Jan nauczył swoich uczniów». 
2 A On rzekł do nich: «Kiedy się modlicie, mówcie:
   Ojcze, niech się święci Twoje imię;
   niech przyjdzie Twoje królestwo!
3 Naszego chleba powszedniego dawaj nam na każdy dzień
4 i przebacz nam nasze grzechy, bo i my przebaczamy każdemu, 
   kto nam zawini; i nie dopuść, byśmy ulegli pokusie». (Łk 11)


Naszego chleba powszedniego dawaj nam na każdy dzień

Właściwą perspektywą nie są lata, nie są miesiące, ani nawet tygodnie – właściwą perspektywą jest dzień. Jeden dzień. 
Za to każdy…
Każdego dnia mam uznawać, że to nie ode mnie zależy zaspokojenie moich potrzeb – poczynając od tych najbardziej elementarnych, a na najwyższych kończąc. Ze wszystkimi, czy dotyczy to chleba, czy miłości, mam mam się zwracać do Boga.


sobota, 24 lipca 2010

Ojcze nasz (2)

1 Gdy Jezus przebywał w jakimś miejscu na modlitwie i skończył ją, 
   rzekł jeden z uczniów do Niego: «Panie, naucz nas się modlić, 
   jak i Jan nauczył swoich uczniów». 
2 A On rzekł do nich: «Kiedy się modlicie, mówcie:
   Ojcze, niech się święci Twoje imię;
   niech przyjdzie Twoje królestwo!
3 Naszego chleba powszedniego dawaj nam na każdy dzień
4 i przebacz nam nasze grzechy, bo i my przebaczamy każdemu, 
   kto nam zawini; i nie dopuść, byśmy ulegli pokusie». (Łk 11)


Niech przyjdzie Twoje królestwo!

Ty Panie jesteś wszechmocny. Dlaczego więc to ja, zwykły człowiek, mam się modlić dopiero o to, by przyszło Twoje królestwo?

Bóg jest wszechmocny; ale On, Wszechmocny, szanuje naszą wolność, którą On sam nam dał. Jego królestwo na tyle tylko jest tu na ziemi, na ile my jesteśmy skłonni wypełniać Jego wolę.


piątek, 23 lipca 2010

Ojcze nasz (1)

1 Gdy Jezus przebywał w jakimś miejscu na modlitwie i skończył ją,
   rzekł jeden z uczniów do Niego: «Panie, naucz nas się modlić, 
   jak i Jan nauczył swoich uczniów». 
2 A On rzekł do nich: «Kiedy się modlicie, mówcie:
   Ojcze, niech się święci Twoje imię;
   niech przyjdzie Twoje królestwo!
3 Naszego chleba powszedniego dawaj nam na każdy dzień
4 i przebacz nam nasze grzechy, bo i my przebaczamy każdemu, 
   kto nam zawini;
   i nie dopuść, byśmy ulegli pokusie». (Łk 11)



Ojcze, niech się święci Twoje imię;

Do kogo mam się zwracać w swojej modlitwie? Czy do wielkiego Boga, stwórcy, pana życia i śmierci? – taki przecież Bóg jest… 
Nie – mam się zwracać do swojego ojca.
Jednak to nie może być poklepywaniem po ramieniu, jak to jest dzisiaj w modzie – ja mam głosić Jego chwałę!


wtorek, 20 lipca 2010

Telewizja i upały

OBOP przysłał mi bardzo ciekawy wykres:


  

Im zimniej, tym więcej telewizji oglądamy. Po kilku dniach względnego oddechu znowu czekają nas upały – z telewizji zrezygnujemy.



niedziela, 18 lipca 2010

Maria i Marta

38 W dalszej ich podróży przyszedł do jednej wsi. Tam pewna niewiasta, imieniem Marta, przyjęła Go do swego domu. 39 Miała ona siostrę, imieniem Maria, która siadła u nóg Pana i przysłuchiwała się Jego mowie. 40 Natomiast Marta uwijała się koło rozmaitych posług. Przystąpiła więc do Niego i rzekła: «Panie, czy Ci to obojętne, że moja siostra zostawiła mnie samą przy usługiwaniu? Powiedz jej, żeby mi pomogła». 41 A Pan jej odpowiedział: «Marto, Marto, troszczysz się i niepokoisz o wiele, 42 a potrzeba <mało albo> tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona». (Łk 10) 

Maria przeczuwała, że to, co ją spotkało, to coś wyjątkowego, że szkoda byłaby wielka, gdyby uroniła choćby jedno słowo, które wypowie Pan…

Tymczasem Marta robiła to, co zawsze – dobrze wiedziała, co należy do obowiązków osoby, która przyjmuje pod swoim dachem gościa. Po ludzku patrząc skarga Marty była jak najbardziej uzasadniona – nie ma powodu, dla którego siostra nie miałaby jej wspomagać w godnym przyjęciu tego, który – na co liczyła – uzdrowi ich brata (jeśli kto nie kojarzy, to przypominam, iż były one siostrami Łazarza; Marta wezwała Jezusa do ciężko chorego brata). 

Tymczasem „Pan jej odpowiedział: «Marto, Marto, troszczysz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba <mało albo> tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona».” (a jak już tak wspominam J11, to przypomnę, że u Łukasza Maria była zasłuchana, a u Jana namaściła Pana olejkiem i włosami otarła Jego nogi – a więc tą najlepsza cząstką jest wsłuchanie łącznie z uwielbieniem) 

Pytanie czy my zawsze potrafimy rozpoznać ten wyjątkowy czas, w którym normalne troski mają stać się nieważne, niegodne tego, by się nimi zajmować? Czy potrafimy rozpoznać ten czas, w którym powinniśmy się zatrzymać i skoncetrować na tym Gościu, który przychodzi do nas w drugim człowieku? 

A może jest tak, że nawet nie staramy się wsłuchiwać w to, co ten Gość do nas mówi (bo i po co, skoro wszystko wiemy lepiej)? 

sobota, 17 lipca 2010

Msza św. pogrzebowa ks. prał. H. Jankowskiego

No to już wiem, dlaczego Pan tak wszystkim pokierował, by abp Leszek Głódź objął diecezję gdańską – chodziło o to, by to on wygłosił mowę na pogrzebie ks. prał. Henryka Jankowskiego.

Przypomniał tego, któremu urobiono gębę wyrywając zdania z kontekstu, przedstawiając go, jako człowieka miłującego przepych, gdy tymczasem cały jego dobytek zmieścił się w jednej walizce, gdy musiał opuścić zajmowane przy swojej parafii mieszkanie, gdy miał tylko dwa garnitury – biały i czarny, gdy to nie zające i przepiórki gościły na jego stole, ale całkiem zwyczajne jedzenie – urobiono i zaszczuto, odsunięto od wszystkiego. Który miał wiele odznaczeń obcych, ale o którym zapomniała jego własna ojczyzna. W którego obronie nie stanęli ci, którzy w latach 80-tych byli jego przyjaciółmi.

niedziela, 11 lipca 2010

Ani kapłan, ani lewita, tylko Samarytanin.

Dziś jeden z najbardziej znanych fragmentów ewangelii – przypowieść o miłosiernym Samarytaninie
(myślę, że tym razem nawet nie muszę niczego cytować). Kogo tam mieliśmy oprócz tytułowego Samarytanina? – kapłana oraz lewitę, a więc przedstawicieli dwóch najważniejszych rodów, którym powierzone były szczególne funkcje (lewici byli strażnikami Namiotu Spotkań).
A kogo Chrystus postawił za wzór? – Samarytanina!


Często się nam wydaje, że nasza religijność jest przepustką do nieba. Nic bardziej mylnego – i ta przypowieść nam o tym przypomina. To, że przynależymy do kościoła katolickiego, to nasze szczęście, bo od samego początku poznajemy Boga i Jego relacje z nami w sposób najmniej skażony ograniczeniem umysłu ludzkiego, bo mamy dostęp do sakramentów, które co prawda nie działają na zasadzie czarodziejskiej różdżki (wielu by tak chciało), ale które mają niesamowitą moc. To nasze szczęście, nasz handicap. Ale nic więcej – sama przynależność do kościoła niczego nie gwarantuje! W chwili śmierci Pan będzie nas pytał o naszą miłość, o to, jak kochaliśmy innych, jak to się wyrażało.
O to będzie pytał – tylko o to i każdego – nie tylko katolików, nie tylko chrześcijan – ale po prostu wszystkich!


niedziela, 4 lipca 2010

Przegrana

Wyniki sondażu OBOP-u:
53.1% Bronisław Komorowski – 46.9% Jarosław Kaczyński.

Umówmy się, że ten sondaż jednoznacznie wskazuje, kto będzie zwyciężcą wyborów.
Przykro mi, że to nie Jarosław Kaczyński zostanie Prezydentem RP, ale pora uczyć się tego, by na wyniki wyborów nie patrzeć, jak na katastrofę.

Wierzę w to, że Polska po 10 kwietnia jest już inna i inną pozostanie.


PS: Po przeliczeniu głosów z 95% komisji wyniki są bardzo zbliżone do sondażu


52.63% Bronisław Komorowski – 47.37% Jarosław Kaczyński

(wejść przez pkw.gov.pl jest niełatwo, więc podaję ten adres dokładny)

A oto wyniki ostateczne:






Inny cytat

A oto inny cytat z bloga Janusza Korwin-Mikke
(//korwin-mikke.blog.onet.pl/):

Za p.gen.Markiem Dukaczewskim stoi 2500 b. WSImenów – którzy obecnie kręcą lody, gdzie się da – i chcą to rozwinąć na jeszcze większą skalę – nie obawiając się demaskacji przez konkurencyjną mafię. Jak powiedział jeden z wyższych oficerów służb specjalnych w wywiadzie dla tygodnika „NIE”: „Tak, macie rację: za każdą większą afera stoją służby specjalne; ale nigdy tego nie wykryjecie – bo jeśli by to groziło, służby uciekną się do kłamstw, pomówień, szantażów – a w ostateczności do fizycznej likwidacji”.

Te służby od prawie dziesięciu lat żrą się między sobą. Od czasu do czasu coś wychodzi na jaw.

I ja chciałbym, by wychodziło jak najwięcej.

Ja też bym chciał, bo to jedyna szansa, by tych afer było coraz mniej.

czwartek, 1 lipca 2010

Oświadczenie JKM

Janusz Korwin-Mikke złożył następujące oświadczenie:

Spora część moich zwolenników oświadczyła, że w niedzielę zbojkotuje wybory – bo nie widzi większej różnicy między Kandydatami. Istotnie: w tych wyborach mamy obecnie dwóch rozsądnych polityków; żaden z nich Polski nie skompromituje, ale też żaden niczego szczególnego dla niej nie zrobi. 
Jednak wielu moich zwolenników pyta: „Który Kandydat jest mniejszym złem?” – i chce iść na niego głosować. 
Odpowiadam: problemem nie są Kandydaci, tylko stojące za nimi mafie, chcące rozkradać Polskę, obsadzać wysokopłatne posady i brać łapówki. Mafia stojąca za Bronisławem Komorowskim znana jest z większego rozmachu w tym względzie. Co więcej: jeśli ta sama mafia opanuje całe państwo, to znacznie łatwiej będzie jej kraść. Ja bardzo lubię Bronisława Komorowskiego – ale patrzę też, kto Go popiera. I jeśli taki np. gen.Marek Dukaczewski ogłasza, że otworzy szampana, jeśli wygra Komorowski – to tym, co chcą głosować, radzę: zamknąć oczy, zatkać uszy – i głosować na Jarosława Kaczyńskiego!

Doskonale pamiętam, jak rano w poniedziałek bezpośrednio po pierwszej turze JKM zapowiadał, że w ogóle nie pójdzie głosować – nie głosował w pierwszej, tym bardziej nie będzie w drugiej. Przyciskany przez dziennikarza odpowiedział wówczas, że bliżej mu do Bronisława Komorowskiego. 

A jednak w decydującym momencie wskazuje na Jarosława Kaczyńskiego. Może dziwna jest ta argumentacja, ale fakt pozostaje faktem – poparcie gen. Dukaczewskiego daje dużo do myślenia!