sobota, 23 kwietnia 2011

Pusty grób

Również dziś przypomnę to, co napisałem przed rokiem w oparciu o przypadające na Wielką Sobotę czytanie (Łk 24 1-12) – opis tego, jak Maria Magdalena i druga Maria przyszły do grobu, zastały kamień odsunięty, a grób okazał się pusty. Zobaczyły aniołów, którzy odezwali się do nich:

6 Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał. Przypomnijcie sobie, jak wam mówił, będąc jeszcze w Galilei: 7 ”Syn Człowieczy musi być wydany w ręce grzeszników i ukrzyżowany, lecz trzeciego dnia zmartwychwstanie”». 

A oto to, co napisałem przed rokiem:

Kobiety już wiedziały. Im wystarczyło to, co powiedzieli im aniołowie. Jednak tym, którym one to opowiedziały

11 … słowa te wydały się czczą gadaniną i nie dali im wiary.

Szczęśliwie Piotr poprzez swoje zachowanie z piątku utracił już to przekonanie o własnej wyżsości, które innym nie pozwalało na przyjęcie słów niewiast. Piotr również nie wierzył, ale nie lekceważył tych słów. Nie tylko poszedł, ale wręcz pobiegł do grobu.

12 Jednakże Piotr wybrał się i pobiegł do grobu; schyliwszy się, ujrzał same tylko płótna.

I wrócił do siebie, dziwiąc się temu, co się stało.
Nadal nie mógł uwierzyć, ale już nie odrzucał tej myśli.


* * *

Z okazji tegorocznych Świąt Wielkanocnych życzę 
każdej z was / każdemu z was 
byście zawsze wzorem św. Piotra potrafili nie odrzucać tego, w co nie potraficie uwierzyć. 
Bóg ma dla nas takie niespodzianki, że czasami trudno w nie uwierzyć.
Logika, dotychczasowe doświadczenie, mówią jednoznacznie – to jest niemożliwe! 
- tak, jak niemożliwe było to, co opowiadały niewiasty.
A jednak…

Chrześcijaństwo było i jest religią dla ludzi odważnych, którzy nie wyzbywając się rozumu 
(a przeciwnie – pielęgnując jego możliwości), 
są gotowi zostawić wszystko i zawierzyć do końca Słowu..

środa, 20 kwietnia 2011

Czy nie ja, Rabbi?

Może dziś również przypomnę to, co napisałem przed rokiem:



Na dziś przypada Ewangelia Mt 26, 14-25


I tym razem przytoczę tylko droby fragment:


On zaś odpowiedział: „Ten, który ze Mną rękę zanurza w misie, on Mnie zdradzi. Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane; lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził”. Wtedy Judasz, który Go miał zdradzić, rzekł: „Czy nie ja, Rabbi?” Mówi mu: „Tak jest, ty”.


Zawsze mnie zastanawiało, dlaczego Judasz zadał to pytanie?


Czyżby liczył na to, że Chrystus zaprzeczy?





poniedziałek, 18 kwietnia 2011

Stracić Łazarza

Ktoś przypomniał mnie, a ja przypomnę wam to, co napisałem przed rokiem odnośnie dzisiejszej ewangelii (J12, 1-11):

Szczególną jednak uwagę zwracam na następujące słowa:

10 Arcykapłani zatem postanowili stracić również Łazarza, 11 gdyż wielu z jego powodu odłączyło się od Żydów i uwierzyło w Jezusa.

Pamiętajcie, to całkiem normalny los świadków Jezusa.


(całość można przeczytać tu)

sobota, 16 kwietnia 2011

Ogołocił samego siebie…

6 On, istniejąc w postaci Bożej,
    nie skorzystał ze sposobności,
    aby na równi być z Bogiem,
7 lecz ogołocił samego siebie,
    przyjąwszy postać sługi,
    stawszy się podobnym do ludzi.
    A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka,
8 uniżył samego siebie,
    stawszy się posłusznym aż do śmierci -
    i to śmierci krzyżowej.
9 Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył 
    i darował Mu imię
    ponad wszelkie imię,
10 aby na imię Jezusa
    zgięło się każde kolano 
    istot niebieskich i ziemskich i podziemnych.
11 I aby wszelki język wyznał,
    że Jezus Chrystus jest PANEM -
    ku chwale Boga Ojca.

(Flp 2)



Dlatego Bóg darował Mu imię ponad wszystkie imię. 

A jakie jest Twoje imię?



 

piątek, 15 kwietnia 2011

Tu nikt aureoli nie nosi

— Tu nikt aureoli nie nosi, a poziom rozwoju wewnętrznego, czyli stopień czystej Miłości Boga w człowieku, przejawia się jako energia, siła, blask, szczęście, wszystko razem.

A tu na ziemi czasami odnoszę wrażenie, że nie widać nic poza aureolą…

 


środa, 13 kwietnia 2011

Trzecia pieśń Sługi Pańskiego

4 Pan Bóg Mnie obdarzył
    językiem wymownym,
    bym umiał przyjść z pomocą
    strudzonemu, przez słowo krzepiące.
    Każdego rana pobudza me ucho,
    bym słuchał jak uczniowie.
5 Pan Bóg otworzył Mi ucho,
    a Ja się nie oparłem
    ani się cofnąłem.
6 Podałem grzbiet mój bijącym
    i policzki moje rwącym Mi brodę.
    Nie zasłoniłem mojej twarzy
    przed zniewagami i opluciem.
7 Pan Bóg Mnie wspomaga,
    dlatego jestem nieczuły na obelgi,
    dlatego uczyniłem twarz moją jak głaz
    i wiem, że wstydu nie doznam.

(Iz 50)



Dlatego uczyniłem twarz moją, jak głaz. Jak głaz.



 

sobota, 9 kwietnia 2011

Wskrzeszenie Łazarza

(1) Pewien człowiek z Betanii, miejscowości Marii i jej siostry Marty, był chory. Miał on na imię Łazarz.  (2) Maria zaś była tą kobietą, która namaściła Pana wonnym olejkiem i swymi włosami wytarła Jego stopy. Właśnie jej brat Łazarz chorował.  (3) Siostry przekazały więc Jezusowi wiadomość: „Pa­nie, ten, którego kochasz, jest chory".  (4) Gdy Jezus to usłyszał, rzekł: „Ta choroba nie zmierza ku śmierci, lecz ku chwale Bo­żej. Dzięki niej Syn Boży dozna chwały".  (5) A Jezus miłował Martę, jej siostrę oraz Łazarza.  (6) Gdy jednak usłyszał, że cho­ruje, pozostał w tamtym miejscu jeszcze dwa dni.  (7) Dopiero po ich upływie zwrócił się do uczniów: „Wróćmy znowu do Judei".  (8) Uczniowie Mu powiedzieli: „Rabbi, Żydzi dopiero co usiłowali cię ukamienować, a Ty chcesz tam ponownie wró­cić?".  (9) Jezus im odparł: „Czy dzień nie ma dwunastu godzin? Kto chodzi za dnia, nie potyka się, gdyż widzi światło tego świata.  (10) Kto natomiast chodzi nocą, potyka się, ponieważ nie ma w nim światła".  (11) A gdy to powiedział, dodał: „Nasz przy­jaciel Łazarz zasnął, lecz pójdę, aby go wyrwać ze snu".  (12) Uczniowie odrzekli: „Panie, jeśli usnął, to będzie zdrowy".  (13) Jezus jednak powiedział tak o jego śmierci, uczniowie nato­miast uważali, że mówił o zapadnięciu w sen.  (14) Oświadczył im więc otwarcie: „Łazarz umarł.  (15) Ale raduję się ze względu na was, abyście uwierzyli. Z tego właśnie powodu nie było Mnie tam, lecz teraz chodźmy do niego".  (16) Tomasz, zwany Didymos, zawołał wtedy do współuczniów: „Chodźmy i my, aby razem z Nim umrzeć!".  (17) Gdy Jezus tam dotarł, zastał go już od czterech dni leżące­go w grobie.  (18) Betania zaś leżała w pobliżu Jerozolimy, w od­ległości około piętnastu stadiów.  (19) Wielu Żydów przybyło więc do Marty i Marii, aby je pocieszyć po śmierci brata,  (20) Kiedy Marta usłyszała, że Jezus nadchodzi, wybiegła Mu naprzeciw, Maria natomiast pozostała w domu.  (21) Marta zwróciła się do Jezusa: „Panie, gdybyś był tutaj, mój brat by nie umarł.  (22) Lecz nawet teraz wiem, że Bóg da Ci wszystko, co tylko Go poprosisz".  (23) Jezus jej rzekł: „Twój brat powsta­nie z martwych".  (24) Marta odpowiedziała: „Wiem, że z martwych­ wstanie podczas zmartwychwstania w dniu ostatecznym"".  (25) Jezus oświadczył jej: „Ja jestem zmartwychwstaniem i ży­ciem. Kto wierzy we Mnie, nawet jeśliby umarł, będzie żył.  (26) Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki. Czy wierzysz w to?".  (27) Marta odrzekła: „Tak, Panie! Wierzę, że Ty jesteś Chrystusem, Synem Bożym, który przyszedł na świat".  (28) A gdy to powiedziała, odeszła i zawołała swoją sio­strę Marię, mówiąc jej po kryjomu: „Nauczyciel jest tutaj prosi cię".  (29) Ona zaś, gdy to usłyszała, szybko wstała i po­biegła do Niego.  (30) A Jezus nie wszedł jeszcze do miejscowo­ści, lecz pozostał tam, gdzie spotkała Go Marta.  (31) Również Żydzi, którzy przebywali w jej domu i pocieszali ją, poszli jej śladem, widząc, że zerwała się i wybiegła. Sądzili bowiem, że udała się do grobu, aby tam płakać.  (32) Tymczasem Maria dotarła do miejsca, gdzie zatrzymał się Jezus. Kiedy Go zo­baczyła, upadła Mu do nóg i rzekła: „Panie, gdybyś był tu­taj, mój brat by nie umarł".  (33) Gdy więc Jezus zobaczył, że ona płacze, a także płaczą Żydzi, którzy z nią idą, rozgnie­wał się i wzburzył.  (34) Następnie zapytał: „Gdzie złożyliście go do grobu?". Odparli: „Panie, chodź zobaczyć".  (35) Jezus za­płakał.  (36) Wtedy Żydzi powiedzieli: „Zobaczcie, jak go ko­chał".  (37) Niektórzy zaś mówili: „Czy Ten, który przywrócił wzrok niewidomemu, nie mógł sprawić, aby on nie umarł?".  (38) Jezus, ponownie wzburzony, podszedł do grobu. A była to grota zastawiona kamieniem.  (39) Polecił więc: „Odsuńcie ka­mień!", Wtedy odezwała się Marta, siostra zmarłego: „Panie, już cuchnie. Nie żyje bowiem od czterech dni".  (40) Jezus po­wiedział jej: „Czy nie zapewniłem cię, że zobaczysz chwałę Bożą, jeśli tylko uwierzysz?".  (41) I odsunięto kamień. Wówczas Jezus wzniósł oczy w górę i zaczai się modlić: „Dziękuję Ci, Ojcze, że Mnie wysłuchałeś.  (42) Ja wiedziałem, że zawsze Mnie wysłuchujesz. Powiedziałem to jednak ze względu na otacza­jących Mnie ludzi, aby uwierzyli, że Ty Mnie posłałeś".  (43) Po tych słowach zawołał z mocą: „Łazarzu, wyjdź na zewnątrz!".  (44) Wtedy zmarły wyszedł, mając nogi i ręce owinięte opaska­mi, twarz zaś przysłoniętą chustą. Jezus polecił im: „Uwol­nijcie go z tego i pozwólcie mu chodzić!".  (45) Wielu spośród Żydów, którzy przybyli do Marii i zobaczyli, czego Jezus dokonał, uwierzyło w Niego. (J 11) 

Zwrócę uwagę na kilka zdań: (6) Gdy jednak usłyszał, że cho­ruje, pozostał w tamtym miejscu jeszcze dwa dni. - Jezus celowo zwlekał. Dlaczego? – wyjaśnia z następnym zdaniu: (14) Oświadczył im więc otwarcie: „Łazarz umarł.  (15) Ale raduję się ze względu na was, abyście uwierzyli. Z tego właśnie powodu nie było Mnie tam, lecz teraz chodźmy do niego". 

A gdy już tam przybył: (39) Polecił więc: „Odsuńcie ka­mień!", Wtedy odezwała się Marta, siostra zmarłego: „Panie, już cuchnie. Nie żyje bowiem od czterech dnia".  (40) Jezus po­wiedział jej: „Czy nie zapewniłem cię, że zobaczysz chwałę Bożą, jeśli tylko uwierzysz?". 

Jeszcze raz: „Czy nie zapewniłem cię, że zobaczysz chwałę Bożą, jeśli tylko uwierzysz?" A więc po pierwsze trzeba uwierzyć. To jest najważniejsze. Od tego się wszystko zaczyna. 

Ale przecież gdy Jezus to mówił, wiedział, że Marta uwierzyła: (21) Marta zwróciła się do Jezusa: „Panie, gdybyś był tutaj, mój brat by nie umarł.  (22) Lecz nawet teraz wiem, że Bóg da Ci wszystko, co tylko Go poprosisz". 

Nb. dokładnie tak samo, jak wierzyła i Maria: (32) Tymczasem Maria dotarła do miejsca, gdzie zatrzymał się Jezus. Kiedy Go zo­baczyła, upadła Mu do nóg i rzekła: „Panie, gdybyś był tu­taj, mój brat by nie umarł".  

Dlaczego więc nie przybył 4 dni wcześniej, dlaczego gdy dowiedział się o chorobie Łazarza, nie poszedł od razu, lecz dopiero po dwóch dniach?

Policzmy to sobie – skoro wyruszył po dwóch dniach, a dotarł do Betanii, gdy od śmierci Łazarza upłynęły 4 dni, to gdyby wyruszył natychmiast i tak przybyłby już po śmierci Łazarza. Różnica między wyruszeniem natychmiast, a dopiero po dwóch dniach tkwiła zatem w tych słowach Marty: „Panie, już cuchnie. Nie żyje bowiem od czterech dni"

Jezus chciał pokazać, że Bóg jest panem życia i śmierci. W czasach Jezusa wiedza medyczna nie była tak zaawansowana, jak dziś, by można było jednoznacznie określić moment śmierci; dopiero ten smród nie pozostawiał w nikim najmniejszej wątpliwości. Wskrzeszenie Łazarza stało się niezaprzeczalnym faktem (gdyby nie to, wielu by mówiło Tobie się tylko wydawało, że on nie żyje – to tylko twoja opinia! - do dziś najłatwiej jest zaprzeczać faktom, twierdząc, że to tylko czyjaś opinia), a tym samym wiara we zmartwychwstanie w czasach ostatecznych zyskała realne oparcie.

(23) Jezus jej rzekł: „Twój brat powsta­nie z martwych".  (24) Marta odpowiedziała: „Wiem, że z martwych­ wstanie podczas zmartwychwstania w dniu ostatecznym"".  (25) Jezus oświadczył jej: „Ja jestem zmartwychwstaniem i ży­ciem. Kto wierzy we Mnie, nawet jeśliby umarł, będzie żył.  (26) Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki. Czy wierzysz w to?".  (27) Marta odrzekła: „Tak, Panie! Wierzę, że Ty jesteś Chrystusem, Synem Bożym, który przyszedł na świat".  

sobota, 2 kwietnia 2011

21:37

W tym roku znowu przypomnę, co napisałem na gorąco:


Tego dnia poszedłem na mszę o dwunastej, przyjmując komunię w oczywistej intencji. Po powrocie siedziałem murem przy telewizorze przełączając go między tvn24 (dobry serwis informacyjny), a tvp1 (spokój relacji). I tak to trwało do godziny 21-szej, kiedy to tvp1, ku memu zaskoczeniu, zaczęła nadawać Pana Tadeusza. Gdy pierwszy szok już minął, uznałem, że to jednak całkiem niezły pomysł i dużą przyjemnością zacząłem oglądać film.


Jednak po pewnym czasie poczułem, że muszę pójść pod św. Annę. Nie chcę (bo chciałem oglądać Pana Tadeusza), lecz muszę.

Wyszedłem dokładnie w godzinie śmierci Ojca Świętego, czego, rzecz jasna, wtedy jeszcze nie wiedziałem. Wręcz przeciwnie – idąc, byłem całkowicie pewien, iż dzisiaj to się nie może zdarzyć – pewnie jutro, ale nie dziś! (zapomniałem, że Bóg nie cofnął swego wybrania i żydowski sposób liczenia czasu nadal obowiązuje).

Na to, by dostać się do wnętrza św. Anny, oczywiście nie miałem co liczyć. Jednak nie miałem problemu z tym, by stanąć na tyle blisko telebimu, aby widzieć ks. Bogdana mówiącego, jak ten wieczór będzie wyglądał. Blisko mnie było stanowisko telewizji polskiej, przy którym jakaś dziennikarka szykowała się do wejścia na antenę. W pewnym momencie usłyszałem To co – mamy skręcać reakcje?, ale do mnie nadal nie docierało, co to oznacza. Jednak po chwili rzeczywiście zaczęli skręcać.

Na telebimie pojawił się obraz z telewizji publicznej – jakiś ksiądz przekazał wiadomość, której tak bardzo nie chcieliśmy usłyszeć, a operator zaczął pokazywać różne zdjęcia Papieża – m.in. to z Wadowic, na którym Papież cały był jednym wielkim uśmiechem. I wtedy stało się coś niezwykłego – ja również zacząłem się uśmiechać. Miałem łzy w oczach, ale moja twarz odpowiadała Ojcu Świętemu na jego uśmiech. Ale to nie koniec – uświadomiłem sobie, że w tym momencie zyskałem ojca! Po śmierci moich najbliższych – ojca, mamy, brata, dotkliwie odczuwałem osamotnienie (to naprawdę głupio nie mieć z kim pogadać czy to o sprawach ważnych, czy to po prostu mieć się przed kim wygadać), ale w tym momencie zyskałem ojca. I to jakiego!

Wcześniej był kimś bardzo ważnym dla mnie, ale nie był mój; był moim Papieżem, ale nie był mój – nie mógł być mój, bo przecież mnie nawet na oczy nie widział (często powtarza się takie zdanie, że każdy, kto tylko chciał, już sobie zrobił zdjęcie z Ojcem Świętym – co jest dobrym szyderstwem z naszych polityków, ale jest jednak stwierdzeniem nieprawdziwym – ja nie tylko, że nie mam zdjęcia – mnie Papież nawet na oczy nie widział). Teraz jest już mój, bo będąc w innym wymiarze przestrzeni, ta przestrzeń nas już nie oddziela. Jak sądzę takich, dla których stał się mój, są teraz miliony. Mój ojciec – tak na pewno mogę teraz mówić! I tak na pewno mówią teraz miliony osób na świecie. I dla każdego z nas on jest mój.

Czego wszystkim życzę!