Nam się należy..

¹¹ Zmierzając do Jerozolimy przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei. ¹² Gdy wchodzili do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka ¹³ i głośno zawołali: «Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami!» ¹⁴ Na ich widok rzekł do nich: «Idźcie, pokażcie się kapłanom!» A gdy szli, zostali oczyszczeni. ¹⁵ Wtedy jeden z nich widząc, że jest uzdrowiony, wrócił chwaląc Boga donośnym głosem, ¹⁶ upadł na twarz do nóg Jego i dziękował Mu. A był to Samarytanin. ¹⁷ Jezus zaś rzekł: «Czy nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? ¹⁸ Żaden się nie znalazł, który by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec». ¹⁹ Do niego zaś rzekł: «Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła». (Łk 17)

Jakże często uważamy, że wszystko nam się należy. Gdy przychodzą jakieś trudne sytuacje w życiu, czujemy się tym pokrzywdzeni – przecież na to nie zasłużyliśmy!

Gdy więc to przeminie, choćby w sposób cudowny, jak w przypadku tych trędowatych, to wcale nie myślimy o tym, by za to dziękować – przecież to nam się należało!

Z tych dziesięciu wrócił tylko Samarytanin, bo on, przedstawiciel narodu pogardzanego przez Żydów, wcale nie uważał, by to uzdrowienie mu się należało..

Gdybyście mieli wiarę

⁵ Apostołowie prosili Pana: «Przymnóż nam wiary!» ⁶ Pan rzekł: «Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: „Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze!”, a byłaby wam posłuszna. ⁷ Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: „Pójdź i siądź do stołu?” ⁸ Czy nie powie mu raczej: „Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił?” ⁹ Czy dziękuje słudze za to, że wykonał to, co mu polecono? ¹⁰ Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: „Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać”». (Łk 17)

Nie mam tej wiary – żadnej morwy nie przeniosłem... Oj, nieużyteczny ze mnie sługa i nawet nie wiem, czy rzeczywiście wykonałem to, co powinienem był wykonać :(  

Rydz

Tak zimno, że już nie spodziewałem się żadnych grzybów – a tu proszę, jeszcze jeden rydz w tym roku na naszej działce:

  

Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają

31 Odpowiedział mu: „Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, nie uwierzą”».

Zaniedbałem Świadków… a choć im nie uwierzą, to może jednak warto próbować..

Kto w drobnej rzeczy

10 Kto w drobnej rzeczy jest wierny, ten i w wielkiej będzie wierny; a kto w drobnej rzeczy jest nieuczciwy, ten i w wielkiej nieuczciwy będzie. 11 Jeśli więc w zarządzie niegodziwą mamoną nie okazaliście się wierni, prawdziwe dobro kto wam powierzy? 12 Jeśli w zarządzie cudzym dobrem nie okazaliście się wierni, kto wam da wasze? (Łk 16)

Pytasz, dlaczego we wszystkim jesteś pomijany? A może po prostu w drobnej rzeczy nie okazałeś się wierny?

Nagroda dla ciebie

25 Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. 26 Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to ma znaczyć. 27 Ten mu rzekł: „Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego”. 28 Na to rozgniewał się i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. 29 Lecz on odpowiedział ojcu: „Oto tyle lat ci służę i nigdy nie przekroczyłem twojego rozkazu; ale mnie nie dałeś nigdy koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. 30 Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę”. 31 Lecz on mu odpowiedział: „Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy. 32 A trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył, zaginął, a odnalazł się”». (Łk 15)

Każdy jest powołany do wolności. Każdy. Jednak bywa, że mentalnie jesteśmy niewolnikami tak, jak starszy syn: „Oto tyle lat ci służę i nigdy nie przekroczyłem twojego rozkazu; ale mnie nie dałeś nigdy koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi.30 Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę” On nie czuł się dziedzicem tego, co mu Ojciec przygotował, lecz na wszystko patrzył w kategoriach kary i nagrody.

A czy Ty oczekujesz nagrody za swoje życie?

kto nie wyrzeka się wszystkiego

25 A szły z Nim wielkie tłumy. On odwrócił się i rzekł do nich: 26 «Jeśli kto przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem. 27 Kto nie nosi swego krzyża, a idzie za Mną, ten nie może być moim uczniem. 28 Bo któż z was, chcąc zbudować wieżę, nie usiądzie wpierw i nie oblicza wydatków, czy ma na wykończenie? 29 Inaczej, gdyby założył fundament, a nie zdołałby wykończyć, wszyscy, patrząc na to, zaczęliby drwić z niego: 30 ”Ten człowiek zaczął budować, a nie zdołał wykończyć”. 31 Albo który król, mając wyruszyć, aby stoczyć bitwę z drugim królem, nie usiądzie wpierw i nie rozważy, czy w dziesięć tysięcy ludzi może stawić czoło temu, który z dwudziestoma tysiącami nadciąga przeciw niemu? 32 Jeśli nie, wyprawia poselstwo, gdy tamten jest jeszcze daleko, i prosi o warunki pokoju. 33 Tak więc nikt z was, kto nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem.  (Łk 14)

Ach, ten semicki sposób wyrażania myśli – u nas obowiązuje polityczna poprawność, a tu Chrystus mówi tak, by każdemu w pięty poszło.

«Jeśli kto przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego…

Mało – sugeruje, że to podstawa, że od tego trzeba zacząć

Bo któż z was, … nie usiądzie wpierw i nie oblicza wydatków, czy ma na wykończenie?  

Albo który król, … nie usiądzie wpierw i nie rozważy, czy w dziesięć tysięcy ludzi może stawić czoło temu, który z dwudziestoma tysiącami nadciąga przeciw niemu?

A jak to się ma do przykazania miłości?

Czy aby przypadkiem nie ma tu sprzeczności?

W żadnym wypadku tak być nie może – to właśnie na te słowa należy patrzeć przez pryzmat przykazania miłości! „Będziesz miłował  Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całą swoją mocą i całym swoim umysłem; a swego bliźniego, jak siebie samego” (Łk 10:27) - miłość do siebie samego (proszę nie mylić tego z tzw. miłością własną – ta żadną miłością nie jest) ma być miarą mojej miłości do innych ludzi (i co ważne, wcale nie musi być pełna, doskonała), ale z drugiej strony ta miara ma być niczym wobec miłości do Boga (tylko w odniesieniu do miłości do Boga mamy to powtarzające się słowo cały – całym sercem, całą duszą, całą mocą – to powtrzające się słowo ma wyrażać pełnię).

W dzisiejszym czytaniu mamy dokładnie to samo – ta sama miłość, która jest miarą naszego człowieczeństwa, ma być niczym wobec miłości do Boga:

„kto nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem.”

(4 września 9:29)

Ponieważ okazało się, że napisałem nieczytelnie,  to jeszcze raz cały tok rozumowania: 

Miłość do siebie samego ma być miarą mojej miłości do innych ludzi; przy czym ta miłość nigdy nie jest (i tu na ziemi nigdy nie będzie) pełna (nigdy nie będę mógł powiedzieć „ja umiem kochać”) – ja w tej miłości mam dopiero wzrastać, mam się uczyć kochać (i to uczyć przez całe życie). Tymczasem miłość do Boga ma być miłością pełną – wykraczającą ponad miłość do ludzi.  

To wszystko, co napisałem, to jest przykazanie miłości. I jak już się tak patrzy, trzeba na to nałożyć obraz z czytania niedzielnego.
W tym czytaniu na sposób semicki jest przedstawiona ta różnica, jakiej Pan od nas oczekuje w miłości do Niego i w miłości do ludzi – moja miłość do Niego nie ma być odmierzana miarą miłości do siebie samego (to nie jest zresztą potrzebne, bo On sam jest miłością i nas nie skrzywdzi), lecz ma być miłością wykraczającą poza siebie – najbardziej pełną, na jaką mnie stać! Nie oznacza to, że mam nienawidzić matki – mam ją kochać; jeśli jednak matka stanęłaby między mną a Bogiem – mam wybrać Boga! Dokładnie tyle znaczą te słowa (semici mają tendencję do przesady w swoich sformułowaniach, ale robią to po to, by wyostrzyć samą główną myśl – tu główną myślą jest to, że nic nie ma prawa oddzielać mnie od Boga; by wyostrzyć tę myśl, Jezus powiedział, że mamy mieć w nienawiści wszystkich tych, o których Jego słuchacze wiedzieli, że mają ich kochać – to jest tylko zabieg retoryczny).