sobota, 22 września 2007

Powracające dobro

Ta i następna notka, to moje wypowiedzi w komentarzach pod drugą częścią Poranionych. Mam nadzieję, że osoby, którym wówczas w ten sposób odpowiadałem, się nie obrażą:

Pamiętaj – dobro, jakie innym czynisz, wraca do Ciebie – i to jest normalne! Ale może być i tak, że nic do Ciebie nie wróci. To, co ewentualnie wróci, nie może być jednak motorem czyichkolwiek działań.

Z TAKĄ SAMĄ NATURALNOŚCIĄ POWINNIŚMY PRZYJMOWAĆ DOBRO, KTÓRE WRÓCI, JAK I FAKT, ŻE NIC DO CIEBIE NIE WRÓCI.

Jeśli wróci, to nie wolno się krygować Ach, ja nie mogę tego przyjąć, mnie się to nie należy… – właśnie takie zachowanie świadczy o wyrachowaniu (choć stwarza pozory czegoś odwrotnego).

Ale jak nie wróci, to i w tym, nie ma niczego niezwykłego. 

*  *  *
Żeby nie było wątpliwości – chodzi mi o bilans między konkretnymi osobami; z tego, że komuś coś daję, nie może wynikać oczekiwanie, że teraz coś mi się należy w zamian. Nic mi się nie należy – daję nie po to, by dostać coś w zamian, lecz po to, by komuś coś dać.

Mogę nawet usłyszeć, że jestem bezwzględnym, pysznym, despotycznym, zadufanym w sobie głupcem!!!!, ale to bez znaczenia (choć boli) – ważne, że próbowałem dać.

Jestem nieudolny, bo jestem tylko człowiekiem (na dodatek facetem, a wiadomo, że to gorsza połowa ludzkości), więc moje dawanie jest tak samo nieudolne, jak ja; jednak ważne by nigdy nie przestać próbować dawać – właśnie na to czeka szatan.

26 komentarzy:

  1. ~niesforna owieczka22 września 2007 12:38

    Z dawaniem różnie mi idzie, ale zdecydowanie gorzej jest z braniem. Nie lubię prosić o pomoc, bo wydaje mi się, że się narzucam, bo przecież ludzie mają swoje problemy, więc po co obciążać ich jeszcze moimi? Ciągle mi się wydaje, że przeszkadzam, że kogoś denerwuję swoimi problemami (chyba z domu to wyniosłam, bo do dzisiaj, gdy mówię czasem, że źle się czuję, słyszę tylko wypowiadane z wyrzutem i niecierpliwością słowa: „znowu źle się czujesz? ty ciągle źle się czujesz!”).Dlatego czasem wolę zniknąć, zamknąć się w sobie i samotnie przeczekiwać burzę…

    OdpowiedzUsuń
  2. O, mamy bardzo dużo wspólnego – może teraz bardziej się potrafię przemóc (przez wiele lat byłem zamknięty w skorupie – wyszedłem z niej znowu dopiero rok temu zakładając swojego bloga), ale z kolei odbierany jako despota nie liczący się z nikim i z niczym.

    OdpowiedzUsuń
  3. Pomimo tego, że nie mogę sobie samej z sobą poradzić, zawsze się starałam pomagać innym, za wszelką cenę. Nigdy nie myślałam o sobie, nie dbałam o swoje uczucia, o swój rozwój duchowy, psychiczny. Moje sprawy schodziły na dalszy plan, liczył się drugi człowiek. Nie ważne było, że cierpiałam z powodu mojego despotycznego ojca, mimo to pomagałam. Ale kiedyś pękłam i teraz te wszystkie żale, ból, cierpienie wyszło ze mnie. Jest tego ogrom….Nauczyłam się dawać a nigdy nie otrzymywałam w zamian….dlatego teraz gdy inni chcą mi pomóc, ja nie potrafię tej pomocy przyjąć. Nigdy nie prosiłam o pomoc…teraz nie potrafię tego zrobić…Nie oczekiwałam, że otrzymam coś w zamian za moją pomoc innym, ale wiem teraz, że człowiek musi nauczyć się dawać(nie oczekując nic w zamian), ale i przyjmować…jedno i drugie jest bardzo trudne.Pozdrawiam Leszku, Moherku i Inside, dziękuję Wam i Wszystkim innym.

    OdpowiedzUsuń
  4. Leszku! Wiem, że to nieładnie pisać więcej niz Gospodarz, dlatego ostatni raz pozwolę sobie na taka „rozlazłą” wypowiedż. Rzuciło mi się w oczy wiele podobieństw. Ile podobieństw! Jeszcze wczoraj rozmawiając przez tel. z Mamą obiecałam, ze wychylę się z domu, choćby na spacer,bo -jak to Ona ujęła-”do reszty zdziczeję”.Od kiedy pamiętam zawsze miałam ogromną potrzebę dawania.Wchodziłam w relacje z ludzmi, którym mogę coś dać. Coś , co w moim mniemaniu miało jakąś wartość. Z wiekiem, moje podarunki stawały coraz mniej atrakcyjne dla obdarowywanych-dlatego relacje się urywały, umierały. Istotne jest to, że to ja urywałam kontakt, zreszta zwykle dosyć drastycznie, znikałam i już.Bo byłam przekonana, ze nic nie mam do zaoferowania, więc nie będę się narzucać. Uporczywie wmawiałam sobie, że przecież taki wspaniały człowiek-ten obok-daje mi niesłychanie wiele (ot, choćby „toleruje” mnie).Nie zasługuję na niego. Bo nie mam nic w zamian. Jak to w handlu..Z czasem moje wyobrażenia na temat tego, co świat ode mnie oczekuje, były tak wielkie, że moje życie wydawało mi się czymś złym. Bo zabieram miejsce na ziemi. Jestem pasożytem.Uciekłam. Schowałam się w skorupkę (podobną pewnie do Twojej Leszku).Czasem kiedy samotność stawała się nie do zniesienia-wysuwałam łepetynkę(jak slimak rogi :) rozglądała i rozpoczynałam „obdarowywanie”.. chciałam komuś pomóc, poprawić nastrój, ale byłam odpychana i wyśmiewana-że taka naiwna jestem-czym więc zasłużyłam sobie na taką pogardę i kpinę ze strony świata? Okazywało się, ze teraz ja mam jakieś absurdalne oczekiwania wobec świata…że natychmiasł „odpłaci mi za moje dobre chęci”…Mechanizm wpojony mi w dzieciństwie, ze na wszystko trzeba zasłużyć-powracał jak bumerang, scinająć mnie z nóg.Dopiero niedawno zrozumiałam, że nie tędy droga. Nie-nie zmieniłam swojego życia z dnia na dzień.Pojęłam jednak, że pragnienie bycia z człowiekiem i dla człowieka wynika wyłącznie z chęci wzbogacania siebie. Im więcej się potrzebuje tym więcej się oferuje…..dlatego jednak pozostanę pustelnicą :) )

    OdpowiedzUsuń
  5. Myślę, że takie bezinteresowne dawanie jest potrzebne w dzisiejszym świecie, choć chyba coraz bardziej nierealne. Chociaż zawsze można wierzyć, że właśnie nasze danie komuś czegoś zmieni oblicze prawdziwej bezinteresowności.

    OdpowiedzUsuń
  6. Piszesz Niko:”Nauczyłam się dawać a nigdy nie otrzymywałam w zamian.”Myślę, ze o to właśnie chodzi Leszkowi w powyższej notce. Nie zawsze dostajemy , dokładnie to czego oczekujemy i od kogo tego oczekujemy…może oczekujemy zbyt wiele? a może mamy klapki na oczach i nie widzimy, że Świat nam daje-ale nie dostrzeżemy tego stojąc do Świata plecami.Podobnie do Ciebie, Niko nadal miewam problem z proszeniem o pomoc. Najczęściej czuje się nieważna, niegodna żeby mi pomagano. Stałą emocją gdy proszę o pomoc jest poczucie wstydu, poniżenia, że sobie sama nie radzę… Ale czy ja mam obowiązek wciąż sobie radzić? A czy się świat zawali, kiedy się przyznam że potrzebuję pomocy? Czy nie sprawiało Ci radości, gdy mogłaś zrobić coś dla innego człowieka, gdy Cię poprosił o pomoc?Jak się wtedy czułaś?Pozwól pomóc sobie…nie ma się co wstydzić. Więcej odwagi wymaga przyznanie się do swojej słabości, niż zgrywanie „twardziela”Pozdrawiam Cię cieplutko :)

    OdpowiedzUsuń
  7. Masz racje, może faktycznie powinnam poprosić o pomoc, ale tak jak Ty czuję się wtedy źle. Bo przecież jak taka „twarda” dziewczyna może prosić o pomoc? Czuję się, źle bo wiem, że nie mogę sobie sama pomóc, a to mnie przygnębia.Nigdy nie oczekiwałam, że ktoś mi się zrewanżuje za moją pomoc, nie chciałam tego….nie robiłam tego po to, by coś dostać w zamian-o to chodziło Leszkowi-wiem :) A co do tego, co czułam gdy pomagałam….na pewno…radość, spełnienie, szczęście, dowartościowanie….Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  8. Piszesz „takie bezinteresowne dawanie jest potrzebne w dzisiejszym świecie, choć chyba coraz bardziej nierealne”, a Ci powiem, że takie podejście do życia jest jedynym sensownym. Wyliczanie sobie na wzajem – ja zrobiłem to, więc ty musisz jeszcze to, by zrównoważyć to, co ja dałem”, to jakiś koszmar, który mnie tylko po nocach by się śnił.

    OdpowiedzUsuń
  9. Nikuś, tak mądre słowa, ze nie wiem! Musisz się nauczyć przyjmować. Ale myślę, że to Ci łatwo przyjdzie, bo sama innym dajesz, więc dobrze wiesz, jak to boli, gdy ktoś nie chce przyjąć Twoje pomocy, jak zaczyna podejrzewać Ciebie, że Ty masz w tym jakiś ukryty interes itd, itp. Takie obawy przed przyjmowaniem czegoś od innych, krygowanie się przy tym, ujawnia to, że ciąży na nas takie „coś za coś”.

    OdpowiedzUsuń
  10. Przyznaję, że samej końcówki nie zrozumiałem, natomiast to, co pisałaś wcześniej, doskonale. Łącznie z tym, że był taki okres w moim życiu, że prosiłem Boga, by zabrał mnie z tego świata, czego ślad pozostał w 13 liście „I zaczniesz się modlić, by Bóg nie odkładał twojej śmierci na później. Bo swoim życiem tylko ograniczasz innych, odbierasz im przestrzeń. Tym, że żyjesz, utrudniasz ich życie. A przecież ich życie ma sens – nie twoje. Bo oni mają co dawać – nie ty. Więc po co ty tu jeszcze?”

    OdpowiedzUsuń
  11. Przepraszam Cię Leszku ale nie mogę zgodzić się z Twoim jednym stwierdzeniem… zacytuję „a na dodatek jestem facetem, a jak wiadomo jest to gorsza połowa ludzkości” absolutnie sie z tym nie zgadzam… zdziwisz się ale ja zawsze tak myślałam.. może nawet „troszeczkę” gorzej ale któregoś dnia przeczytałam w Biblii, że Bóg ustanowił mężczyznę pierwszego i uczynił go głową nad całym domem… Szkoda, że nie widziałeś mego buntu… byłam 100% pewna, że Bóg się pomylił ale od tego momentu zaczęłam obserwować mężczyzn… nie tylko skupiać się na tych najgorszych przykładach ale tak ogólnie i przeżywałam szok za szokiem… Teraz wiem, że Pan Bóg wie co mówi.. Nie dyskryminuję przez to kobiet.. nie.. Bóg w kobiecie uzupelnił mężczyznę i to właśnie ona została dla niego stworzona. Mądra kobieta będzie umiała się schować za swojego mężą wywyższając go odpowiednio i będzie służyć mu całą sobą.. Nie jestem skrajna.. nie myślę o systemie, który panuje u Arabów… wiem co mówię… Jeśli chodzi o dobro, które rozdajesz… w momencie kiedy zaczynasz oczekiwać, że ono do ciebie wróci /choć tak mówi Biblia, że wróci/ przestaje ten czyn być dobrem raczej kwalifikuje się do biznesu… i nie ma nic z dobrem wspólnego… Dobro jest zawsze bezinteresowne.. Pozdrawiam.. //www.tylkojezus.bloog.plwww.tylkojezus.blog.onet.pl

    OdpowiedzUsuń
  12. Zacznę od końca – całkowicie się z Tobą zgadzam. Ty nazwałaś to biznesem, ja w swoim siódmym liście z „Listów o miłości” handlem wymiennym – absolutnie tak w życiu nie wolno. Tymczasem cały czas przeważa w ludziach taki spojrzenie – nie dam, jeśli nie mam szans na dostanie czegoś w zamian, a jak już dam, to mam prawo wymagać rewanżu (to jest m.in. obowiązujący model małżeństwa). I druga strona tego medalu – krępuję się przyjmować coś od innych, bo uważam, że wówczas jestem zobowiazany dać coś w zamian.Natomiast jeśli chodzi o tę gorszą połowę ludzkości, to w tym miejscu chodziło mi tylko o to, że jako facet, a więc człowiek, którego działanie nade wszystko jest oparte o zrozumienie (w przeciwieństwie do kobiety, której działanie nade wszystko jest oparte o empatię), nawet wtedy, gdy chcę czynić dobro, łatwo może się okazać, że tylko kogoś ranię. Czasami takie podejście okazuje się, że ma pewne zalety (była już kiedyś na tym blogu taka historia, na którą nie zdecydowałaby się żadna kobieta, a która zakończyła się czymś bardzo pozytywnym – zresztą później przez bardzo długo była to moja najwierniejsza czytelniczka); jednak najczęściej oznacza nikomu niepotrzebne i przez nikogo niechciane (łącznie ze mną) zranienia.Każdy oczekuje od innych takiej samej wrażliwości, jaką sam jest obdarzony, tymczasem najbardziej wrażliwy facet jest mniej wrażliwy od przeciętnej kobiety – dlatego napisałem o gorszej połowie ludzkości.

    OdpowiedzUsuń
  13. Dobro Boże to takie dziwne dobro , bo nie zawsze wraca do mnie …..,ale po latach ktoś pomoże mojemu dziecku , np Leszku mama Zosi z serca dziękuje Ci za modlitwę //www.angelnadziei.blog.onet.pl

    OdpowiedzUsuń
  14. No właśnie i najważniejsze, by każdy przyczyniał się do tego, by krążyło go coraz więcej.

    OdpowiedzUsuń
  15. Nawet jeśli to co dajemy nie wróci nam się teraz to na pewno wróci się nam w Niebie, Zreszta ja zawsze dostaje to co chce, kiedy daje coś innym- UŚMIECH

    OdpowiedzUsuń
  16. Domyślam się, że trenowałaś to na swoim tacie! Znam to dobrze.

    OdpowiedzUsuń
  17. ~Zawieszona W Czasoprzestrzeni24 września 2007 22:51

    O jak mnie Tu dawno nie było….a bo bo tak dużo pracy teraz mam… A do notki nawiązując… trudno jest dawać dobro i nie oczekiwać.. albo raczej nie oczekiwać na zwrot jest trudno..

    OdpowiedzUsuń
  18. ~Zawieszona W Czasoprzestrzeni24 września 2007 22:51

    O jak mnie Tu dawno nie było….a bo bo tak dużo pracy teraz mam… A do notki nawiązując… trudno jest dawać dobro i nie oczekiwać.. albo raczej nie oczekiwać na zwrot jest trudno.. Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  19. No, u siebie też dawno nie byłaś. A co do meritum – ważne jest nie mieć oczekiwań; czasami wręcz NIE WOLNO!

    OdpowiedzUsuń
  20. miałam Ci wtedy coś odpisać ale mi nie chciało przyjąć komentarza (ostatnio coraz częściej u Ciebie) a teraz już zapomniałam co miałam napisać. w każdym razie nie chodziło mi o, nie pamietam o co mi chodziło

    OdpowiedzUsuń
  21. Nie chcę cały czas czuć, ze stoję obok kogoś, komu mam dorównać, komu mam coś dać, kto oczekuje mnie „jakiejś”.chciałabym potrafić nie mysleć o tym. To jest jeden z większych kamieni milowych na mojej drodze rozwoju. Za każdym razem, kiedy mi się uda, moja samoocena znacząco wzrasta. Za każdym razem, kiedy mi się nie udaje..padam na twarz i nie jestem w stanie dżwignać się sama. o nie dzieląc z kimś życia, nie zostanę zraniona i sponiewierana. Potrafię zrobić to sama sobie-a wtedy ten „Ktoś Kogo Nie Ma”, nie pomoże mi się podnieść.Czytam poprzednie Listy-i staram się nie komentować.Ciekawe czy wytrzymam :) ))

    OdpowiedzUsuń
  22. Oj, to niedobrze, że nie chce przyjmować

    OdpowiedzUsuń
  23. Całe życie tu na ziemi mamy po to, by nauczyć się kochać – a więc dawać siebie innym. Nie możesz się izolować od ludzi, bo inaczej się nie nauczysz. Rozumiem wszystkie Twoje opory, rozumiem, jak bardzo to może byc dla Ciebie trudne, ale nie masz wyjścia – to jest jedyna droga (inną sprawą jest to, skąd brać do tego siłę – ale to chyna wiesz). A dlaczego masz się powstrzymywać przed pisaniem komentarzy? – to bez sensu.

    OdpowiedzUsuń
  24. Sama świadomość, ze robi się źle (tutaj:izoluje) nie wystarcza by zmienić swoje postępowanie. Fakt, trzeba mieć sporo sił by przezwyciężyć lęki, opory, ale jeśli owe siły można czerpać tylko z własnego wnętrza, pojawia się problem, ponieważ wewnętrzne źródło wysycha z każdym dniem. Ot, niemal klasyczny przykład „circulus in demonstrando” :) ) komentarze od których mam się powstrzymać dotyczą Twoich poprzednich listów, Leszku. Jeśli jednak nie będę umiała się powstrzymać, zwrócę się bezpośrednio do Autora :) Pozdrawiam j

    OdpowiedzUsuń
  25. Oczywiście jedynym prawdziwym źródłem jest dla nas Bóg. Czy czytałaś „Listy o miłości”, do których link jest obok? (jeśli nie, to proszę zacznij od listu o numerze 0 – wszystkie listy stanowią jedną całość).

    OdpowiedzUsuń