Droga do Emaus

(13) Tego samego dnia dwóch z nich szło do wsi zwanej Emaus, oddalonej sześćdziesiąt stadiów od Jeruzalem.  (14) Rozmawiali ze sobą o tym wszystkim, co się wydarzyło.  (15) Gdy tak roz­mawiali i zastanawiali się, sam Jezus przybliżył się do nich i szedł z nimi.  (16) Lecz ich oczy były jakby przyćmione i nie mogli Go rozpoznać.  (17) Odezwał się do nich: „Cóż to za roz­mowy prowadzicie ze sobą w drodze?". Przystanęli smutni.  (18) Jeden z nich, któremu na imię było Kleofas, podjął rozmo­wę: „Jesteś chyba jedynym z przebywających w Jeruzalem, który nie dowiedział się o tym, co się tam w tych dniach sta­ło?".  (19) Zapytał ich: „O czym?". Wtedy Mu powiedzieli: „O Je­zusie z Nazaretu, proroku potężnym w czynie i słowie przed Bogiem i wobec całego ludu.  (20) Wyżsi kapłani i nasi przywód­cy wydali na niego wyrok śmierci i ukrzyżowali Go.  (21) A my mieliśmy nadzieję, że to On wyzwoli Izraela. Tymczasem upływa już trzeci dzień od tego wydarzenia.  (22) Co więcej, nie­które z naszych kobiet wprawiły nas w zdumienie. Gdy wcze­snym rankiem poszły do grobu,  (23) nie znalazły Jego ciała. Wróciły, mówiąc, że widziały aniołów, którzy zapewnili, że On żyje.  (24) Niektórzy spośród nas poszli do grobu i zastali wszystko tak, jak powiedziały kobiety, ale Jego nie widzieli".  (25) Wtedy On im powiedział: „O nierozumni i leniwi w sercu! Nie wierzycie w to wszystko, co powiedzieli prorocy!  (26) Czyż Chrystus nie musiał tego cierpieć i wejść do swej chwały?".  (27) I zaczynając od Mojżesza, przez wszystkich proroków, wy­jaśniał im, co odnosiło się do Niego we wszystkich Pismach.  (28) I zbliżyli się do wsi, do której zdążali, a On sprawiał wraże­nie, że idzie dalej.  (29) Lecz oni nalegali: „Zostań z nami, gdyż zbliża się wieczór i dzień dobiega końca". Wszedł więc, aby pozostać z nimi.  (30) Gdy zasiedli do stołu, On wziął chleb, od­mówił modlitwę uwielbienia, połamał i dawał im.  (31) Wtedy otworzyły się im oczy i rozpoznali Go. Lecz On stał się dla nich niewidzialny.  (32) I mówili do siebie: „Czy serce nie rozpa­lało się w nas, gdy rozmawiał z nami w drodze i wyjaśniał nam Pisma?".  (33) W tej samej chwili wybrali się i wrócili do Jeruza­lem. Tam znaleźli zgromadzonych Jedenastu i innych z nimi,  (34) którzy mówili: „Pan prawdziwie zmartwychwstał i ukazał się Szymonowi".  (35) Także oni opowiadali o tym, co im się przyda­rzyło w drodze i jak dał się im poznać przy łamaniu chleba. 

(Łk 24)

A czy nam dzisiaj nie zdarza się dokładnie to samo, co uczniom idącym do Emaus? Tęsknimy za miłością, ale gdy przychodzi, kto z nas rozpoznaje w niej Chrystusa?